سبک معماری مجموعه ای از ویژگی هایی است که باعث می شود یک ساختمان یا سازه قابل توجه یا از نظر تاریخی قابل شناسایی باشد.

این سبک به طور کلی در هنرهای تجسمی یک سبک فرعی است.

 یک سبک ممکن است شامل عناصری مانند فرم ، روش ساخت ، مصالح ساختمانی و ویژگی منطقه ای باشد. بیشتر معماری ها را می توان در یک تقویم سبک طبقه بندی کرد که با گذشت زمان تغییر می کند و نشان دهنده تغییر مدها ، اعتقادات و آیین ها یا ظهور ایده ها ، فن آوری یا مواد جدید است که سبک های جدید را امکان پذیر می کند. ( دکوراسیون داخلی )

بنابراین سبک ها از تاریخ یک جامعه پدیدار می شوند. آنها در موضوع تاریخ معماری مستند شده اند. در هر زمان ممکن است چندین سبک مد باشد ، و وقتی یک سبک تغییر می کند ، معمولاً به تدریج انجام می شود ، زیرا معماران ایده های جدید را یاد می گیرند و با آنها سازگار می شوند. سبک جدید گاهی فقط شورشی در برابر سبک موجود است ، مانند پسامدرنیسم (به معنای “پس از مدرنیسم”) ، که در قرن بیست و یکم زبان خاص خود را پیدا کرده و به سبک های مختلفی تقسیم شده است که نام های دیگری پیدا کرده اند.

‎سبک های معماری اغلب به مکان های دیگر گسترش می یابد ، به طوری که سبک در منبع خود همچنان به روش های جدیدی توسعه می یابد و در حالی که کشورهای دیگر همان سبک را با پیچ و تاب خاص خود آنرا دنبال می کنند. به عنوان مثال ، ایده های رنسانس در ایتالیا در حدود سال ۱۴۲۵ ظهور کرد و در طول ۲۰۰ سال آینده در تمام اروپا گسترش یافت. (بازسازی خانه)

یک سبک معماری نیز ممکن است از طریق استعمار گسترش یابد ، یا توسط مستعمرات خارجی که از کشور خود آموخته اند ، یا توسط مهاجران به سرزمین جدید منتقل شوند. یک نمونه می توان به مأموریت های اسپانیا در کالیفرنیا اشاره کرد که توسط کشیشان اسپانیایی در اواخر قرن هجدهم آورده شده و به سبک منحصر به فردی ساخته شده است.

‎پس از اینکه سبک معماری از مد خارج شد ، احیای مجدد و تفسیر مجدد ممکن است اتفاق بیفتد. به عنوان مثال ، کلاسیک گرایی بارها احیا شده و زندگی جدیدی به عنوان نئوکلاسیسیسم پیدا کرده است. هر بار که احیا شود ، متفاوت است. سبک رسالت اسپانیایی ۱۰۰ سال بعد به عنوان Mission Revival دوباره احیا شد و این سبک به زودی به احیای استعماری اسپانیا تبدیل خواهد شد.

سبک‌ها در معماری این قابلیت را دارا هستند که رویه زندگی را به مسیری که تعیین می‌کنند سوق دهند.م می توان بنا به انتظاری که از یک محیط به عنوان محل زندگی، گفتمان، کار یا تفریح داریم می‌توان سبکی برای طراحی فضا انتخاب کنیم که با استفاده از ماهیت و ابزارهایی مانند پالت رنگی مختص به خود، اکسسوری، مبلمان و حتی نحوه‌ی طراحی پلان به فضا هویت ببخشد. سبکها در معماری به چند دسته‌ی اصلی کلاسیک، نئوکلاسیک، مدرن و پست مدرن تقسیم می‌شوند: البته برای طراحی داخلی، سبکها قابلیت انعطاف‌پذیری زیادی دارند. یعنی می‌توان طبق سبک زندگی هر دسته از جامعه، پروسه ای برای طراحی فضا انتخاب کرد ولی قالب اصلی برای دیزاین چهار تقسیم بندی که ذکر شده می‌باشد. به طور خلاصه اگر بخواهیم هر کدام از قالب‌های اصلی طراحی را معرفی کنیم باید به این صورت بیان کنیم که در سبک‌های کلاسیک توجه اشرافی‌گری و تحمیلگرایی بسیار زیاد دیده می‌شود و یا در سبک‌های مدرن توجه به کاربری‌هایی که از یک فضا انتظار می‌رود مدنظر است. در ادامه هر کدام از سبک‌ها را به صورت تخصصی بررسی خواهیم کرد. ولی چیزی که مهم است تاثیری است که روی اطرافیان و افرد جامعه می‌گذارد.
سبک کلاسیک:
رسالت اصلی سبکهای کلاسیک به رخ کشیدن تزئینات سنگین و اشرافی گرایی است. این سبک جزو سبکهایی است که قابل دسته‌بندی است. یعنی دسته‌بندی افراد بالادست و زیردست جامعه را مشخص می‌کند. این سبک از معماری را به وضوح در کلیساها و در کاخ‌ها میتوان دید. معماری این سبک به گونه‌ای است که هنگامی که مخاطب در فضا قرار می‌گیرد احساس بهت‌زدگی می‌کند.

سبک نئوکلاسیک:
سبک نئوکلاسیک وام‌دار سبک کلاسیک است. سبکی است که قالب کلاسیک دارد ولی با ظاهری امروزی. متریال‌ها، ‌مبلمان‌‌های امروزی به همراه فرم‌ها و المان‌هایی از سبک‌ کلاسیک ولی با جزئیات کمتری دیده می‌شود.
سبک مدرن:
پس از جنگ جهانی دوم به اقتضای جامعه جهانی برای تحویل نوین و رویکردی متفاوت حرکتی شکل گرفت که تا امروز مسیر تکامل خود را طی می‌کند. این سبک و استایلی برای تمامی مهارت‌ها و هنرها بود. نه تنها معماری متأثر از این روند فکری بود. هنرهایی مانند موسیقی و نقاشی هم‌ اندوخته‌ای مرز این سبک داشته‌اند. تمامی فرمها و عملکردهایی که این سبک را در معماری نمایش می‌دهند فرمهایی هستند که به مخاطب خود حس سادگی را القا می‌کنند. در این سبک راحت بودن و خودمانی بودن فضاها بسیار اهمیت دارد.
سبک پست مدرن:
پس از ظهور سبک مدرن برخی از معماران به چنین فکر می‌افتادند که به طور کلی تفکر مدرنیسم باعث فراموشی اصالت و پیشینه‌ی تاریخی می‌شود. به همین منظور نیز سبکی ابداع کردند که آن المانها و پیشینه‌های کلاسیک خود را حفظ کرده باشد. یعنی معماری که وام‌دار فرم‌های گذشته باشد ولی با ظاهری مدرن.